Starość ...

Młodość ... coś czego zazdroszczą nawet królowie, coś czego każdy pragnie. Gdy ją stracisz nie możesz już w żaden sposób odzyskać.

Nic tak nie uświadamia faktu przemijania jak widok starszych ludzi. Ich smutny wzrok gdy patrzą na młodych, którzy jeszcze nie zdają sobie sprawy z tego jakie życie jest ulotne. Oni już wiedzą, że wszystko co najlepsze jest za nimi i już nigdy się nie powtórzy. Na pewno żałują wielu rzeczy, które zrobili a jeszcze częściej tych których nie zrobili. Większość ma poczucie że zmarnowało życie, ale „takie były czasy, my nie mieliśmy takich możliwości jakie wy teraz macie”. Więc wiadomo chociaż że usprawiedliwianie swoich błędów nie jest zależne od roku, w którym się urodziliśmy. 

Patrząc na starego, schorowanego, słabego człowieka w jego oczach widać tęsknotę do tego co już minęło. Do zdrowia, którego młodzi tak nie szanują, do marzeń, które już ich nie dotyczą. Zastanawialiście się kiedyś dlaczego starsi ludzie już nie oglądają romantycznych komedii, tylko same dokumentalne filmy? Nie oglądają bo wiedzą że ich już nie dotyczą, nic takiego nie ma szansy się już im przydarzyć, a filmy dokumentalne mimo że pokazują tragedie to chociaż przywołują wspomnienie młodości.

Pieniądze szczęścia nie dają, ale żeby się o tym przekonać najpierw trzeba je mieć. Zawsze tęsknimy do tego czego nie mamy lub mieć nie możemy, a gdy już to osiągniemy często okazuje się że to nie to czego potrzebowaliśmy. I mimo że teoretycznie wiemy że tak jest to czy nas to przekonuje? Oczywiście że nie bo nie potrafimy się uczyć na czyiś błędach, każdy musi uczyć się na swoich  – obyśmy tylko wiedzieli że je popełniamy. Starsi ludzie często próbują nam powiedzieć jak żyć, czego unikać, co jest ważne a co nie, ale nie słuchamy ich bo żeby to zrozumieć musimy sami tego doświadczyć.

Słyszałam  kiedyś opowieść o tym co to jest piekło. Gdy umieramy i idziemy do piekła są nam pokazane wszystkie nasze niewykorzystane szansę, widzimy jakby wyglądało nasze życie gdybyśmy się nie bali i wykorzystali okazję, spełniali marzenia. Potem z tą świadomością musimy żyć całą wieczność.

Wybierając jedną drogę odrzucamy drugą, nie dowiemy się co by było gdybyśmy wybrali tamtą, czy było by nam na niej lepiej? Być może, ale lepiej się nad tym nie zastanawiać. Trzeba ryzykować i nie bać się życia bo pod jego koniec na pewno będziemy tego żałować. Powinniśmy szanować życie i żyć z pasją, traktować innych tak jak sami byśmy chcieli być traktowani, być wdzięcznym za to co mamy i wiedzieć że nawet gdy teraz jest źle to na pewno będzie lepiej. Zastanówmy się nas tym czego chcemy od życia póki jeszcze możemy szastać dniami i latami.